1.

 Ból stawał się nie do wytrzymania. Nie mogłem bezczynnie siedzieć cały czas w parku, po zmroku i czekać na... właśnie, na co ?
 Podniosłem się z miejsca i ruszyłem szybkim krokiem dobrze znaną mi drogą. Włożyłem zmarznięte dłonie do kieszeni mojej bluzy. Zaczęło padać. Genialnie. Moja ukochana Anglia. Westchnąłem głęboko i przyspieszyłem kroku. Spojrzałam na wyświetlacz mojej komórki, która ponownie zaczęła wibrować. Odrzuciłem połączenie. Mama dobijała się już od godziny. Była godzina 21. Na pewno nie śpi. Stanąłem przed dębowymi, ziemnymi drzwiami i nacisnąłem na guzik. Po chwili po schodach zbiegł i otworzył mi drzwi.
-Louis, gdzie Ty się włóczysz ? Abby dzwoniła już do mnie z dwa razy... - mówił jednym tchem ze ściągniętymi brwiami, jednak przerwał widząc moją twarz, która pewnie wyglądała okropnie. - Z kim znów się biłeś ?
-Oj daj spokój wujku. - wszedłem do środka gdy zrobił mi miejsce w przejściu. - Pomożesz ? - zapytałem, a ten pokiwał głową i zaprowadził mnie do kuchni, gdzie Danielle pisała coś na komputerze. - Cześć. - rzuciłem, a ta podniosła swój wzrok na mnie i od razu zerwała się z miejsca.
-Louis ! Jak tak dalej pójdzie to wywalą Cię ze szkoły. - jęknęła podczas gdy Zayn podał mi ręcznik i kazał iść obmyć twarz.
-Przeżyje. - odpowiedziałem i ruszyłem do łazienki. Dokładnie się umyłem i wrzuciłem brudny ręcznik do kosza. Wróciłem dobrze znaną mi trasą do kuchni.
-Dzwoniłem do Abby. Już tu jedzie. - oznajmił mi wujek podchodząc do mnie z wodą utleniona.
-Po co ? Nie jestem już dzieckiem. - prychnąłem, ale po chwili syknąłem z bólu gdy ten zaczął majstrować przy mojej ranie nad powieką.
-Właśnie widzę. Danielle mogłabyś zobaczyć co u Is ? Wydaje mi się, że płacze. - poprosił dając do zrozumienia małżonce, że ma ich zostawić samych.
-Jasne. - odparła, pocałowała męża w policzek i poszła na górę. Na początku staliśmy w ciszy. Gdy mulat zakleił mi plastrem krwawiące miejsce, westchnął i spojrzał w oczy kręcąc głową.
-O co poszło ? - zapytał, a ja wiedziałem, że nie zdołam go okłamać. Zresztą wiedział trochę o tej sprawie.
-Tym razem przegiął. Słyszałem jak mówi do kumpli, że jest taka "głupiutka i naiwna, że jeszcze góra tydzień a będzie zaliczona i pójdzie w odstawkę" . - powtórzyłem jego słowa i uderzyłam pięścią w słów powstrzymując się, aby nie przekląć pod nosem.
-A dowiem się w końcu kim jest ta ONA ? Czy nie masz zamiaru powiedzieć ? - zapytał lecz ja pokiwałem przecząco głową. Wtedy byłoby piekło i tym bardziej nie chciałaby na mnie spojrzeć, albo powiedzieć te głupie "cześć" w szkole. - Louis to może porozmawiaj z nią ?
-Jasne podejdę do niej i powiem "Hej, wczoraj słyszałem jak twój chłopak mówił, że chce cię przelecieć i rzucić. Zostaw go i bądź ze mną" - powiedziałem głosem głupkowatego kujona, a wujek pokręcił głową.
-Nie o to mi chodziło. Ona nie ma pojęcia co do niej czujesz tak ?
-No nie i nigdy się nie dowie.
-Dlaczego ? - może dla niego było to głupie, ale ja po prostu taki byłem. Wiedziałem, że nie jestem w jej typie. Ona wolała tych napakowanych footballistów ze szkoły, a nie mnie, który niczym się nie wyróżniał. - Spraw aby poczuła się wyjątkowa, żeby w ogóle wiedziała, że istniejesz.
-Dzięki wujku, ale aż tak zacofany nie jestem. - odparłem i w tym momencie do domu wpadła mama.
-Louis dziecko gdzie ty się błąkasz ?! - podeszła do mnie i przytuliła jak małe dziecko.
-Byłem na spacerze. - skłamałem, ale ta zauważyła mój opatrunek. Zresztą trudno go było nie zauważyć.
-I zraniłeś się oraz nie mogłeś odebrać telefonu ?
-No nie słyszałem, a później komórka mi padła. A to to nic takiego. Będę żył. - odparłem posyłając jej wymuszony uśmiech.
-Później pogadamy. Dziękuję Zayn za wszystko. - cmoknęła braciszka w policzek i ruszyła do wyjścia.
-Na razie. -  przybiłem z nim piątkę, a ten kiwnął na mnie głową.
-Jak coś to dzwoń. Cześć.

♦♦♦

-Gdzie byłeś ? - zapytała mama po długiej ciszy w aucie.
-Mówiłem, że na spacerze.
-To czemu jakoś Ci nie wierzę ?
-Bo mi nie ufasz ? - żachnąłem się, a na jej twarzy pojawił się gniew.
-Wiesz, że to nie prawda. To ty nie chcesz mi powiedzieć co się dzieje. Jesteś taki zimny, obojętny... - westchnęła, a ja już wiedziałem co nastąpi dalej. - Zupełnie inny niż ojciec.
 Szczęście, że wjechaliśmy właśnie na podjazd, bo inaczej wyskoczyłbym z auta podczas jazdy. Trzasnąłem energicznie drzwiami i wbiegłem do domu. Pospiesznie zdjąłem buty i rzuciłem je byle jak.
-Jesteście już ? Gdzie Abby ? Ey co jest ? - zapytał jak nienormalny mój ojczym. Nic mu nie odpowiedziałem tylko wbiegłem do pokoju i zamknąłem drzwi na klucz.
 Pukali. Dłuuugi czas. Olałem. Założyłem słuchawki i puściłem muzykę na full. Usiadłem przy szeroko otwartym oknie i odpaliłem zapalniczkę. Miałem chwilę dla siebie... Odizolowany od innych z fajką w ręce i muzyką ogłuszającą wszystko wokół. Codzienność...
 Ale to oni są temu winni. Bo kto mnie porównuje do Niego jak nie oni ? Spojrzałem na zdjęcie ojca, które miałem na stoliku nocnym i wypuściłem dym z ust.
 Kochałem swojego prawdziwego ojca, chociaż nigdy go nie poznałem. Byłem do niego bardzo podobny, lecz z wyglądu. A to im nie wystarczało. Chcieli abym był jego kopią.
 Chłodny wiatr musnął moją twarz. Oparłem się o ścianę, wpatrując w księżyc. Nie wiem jak długo tak jeszcze wytrzymam...


_____________________________________________
 Proszę oto pierwszy rozdział ;)) Mniej więcej będą takiej długości ze względu na to ile mam codziennie czasu na pisane. Piszcie co sądzicie, ok ? Bardzo chciałabym wiedzieć, więc na prawdę proszę o to. Nic więcej. Chociaż... Może kilkanaście komentarzy podniosłoby na duchu :p
 Dużo wymagam ? Chyba nie ;))
 PISZCIE W KOMENTARZACH WASZE NUMERY GG JEŚLI CHCECIE BYĆ POWIADAMIANE O NOWYCH ROZDZIAŁACH !!
Kocham
black.character