3.

-Cze... Cześć... - powiedziałem głupkowato nie mogąc znaleźć bardziej oryginalnych słów. Zresztą jakiekolwiek inne w tym momencie nie chciało przedostać się przez moje gardło. Widok najpiękniejszej dziewczyny na świecie odebrał mi mowę.
-No hej ! - odpowiedziała mi wesoło, słodko się przy tym uśmiechając. Uwielbiałem na nią patrzeć. Tym bardziej gdy pokazywała, że cieszy się z życia jak mało kto i zarażała swoim optymizmem innych. Nawet mnie udawało się czasem uśmiechnąć w jej towarzystwie. - Wreszcie wpadłeś. Na długo ? - wydawało mi się, czy pierwsze słowo powiedziała tak jakoś... Jakby chciała je podkreślić ? Czyżby się cieszyła, że w końcu wpadłem ? Zresztą... To pewnie tylko moja wyobraźnia za daleko wybiega.
-Na weekend. Swoją drogą to nie bardzo pamiętam kiedy ty ostatnim razem zaszczyciłaś mnie swoją osobą w moim domu... - skarciłem ją, drapiąc się po głowie w geście próby przypomnienia sobie ostatniego naszego spotkania.
-Dobra wygrałeś. - powiedziała wywracając swoimi głębokimi, zielonymi oczami, a mnie aż ciarki przeszły, gdy jej dłoń, wcześniej podparta na oparciu fotela, zjechała w dół tak, że dotykała mojego ramienia. - Idę wciąż prysznic. Padam. Później wpadnij to pogadamy. - puściła mi oczko i skocznym krokiem popędziła na górę.
-Ja idę przygotować kolację. Bill pomożesz ? - Emily spojrzała na swojego syna dając mu do zrozumienia, że mają nas zostawić samych. Idealnie. Następny będzie dawał mi do zrozumienia, że jestem nie do zniesienia i muszę się poprawić. No ale musiałem być "grzeczny". Harry zawsze był dla mnie w porządku. Nie chciałem tego zmienić.
-Więc... - zaczął Style's gdy dwójka opuściła pokój. - Powiesz mi co się dzieje ?
-Err... Nie bardzo wiem o co chodzi ? - postanowiłem choć przez chwilę udawać głupiego. Może odpuści. Jednak ten tylko pokiwał głową i głęboko westchnął.
-Przecież widzę, że coś jest nie tak. Twoja mama bardzo się martwi o Ciebie. Kocha Cię, a widząc, że ty tego nie doceniasz myśli, że robi coś źle, że jest złą matką i nie wie jak na Ciebie wpłynąć...
-Harry pozwól, że Ci przerwę ale... Ja nie jestem już dzieckiem i nie dam się porównywać do mojego prawdziwego ojca, a...
-...Czekaj czekaj. - przerwał mi w mojej wypowiedzi kręcąc głową. Nastroszył brwi i wyciągnął szyję bliżej mnie. - Co masz na myśli mówiąc "prawdziwego" ojca ?
 Zapadła cisza. Co miałem mu niby powiedzieć całą prawdę o Niall'u ? Powiedzieć coś czego żaden z chłopaków z zespołu nie wiedział, a nawet nie podejrzewał ? Tego zapewne nawet moja mama nie wiedziała. Wątpię, żeby się jej z czegoś takiego zwierzał. Pewnie dla niego to mało istotne.
-Po prostu nie czuję w nim mojego ojca. On jest zupełnie inny.. Nie rozumie mnie i woli Liam'a ode mnie, bo nie jestem jego biologicznym dzieckiem...
-A skąd Ty wiesz jaki tak na prawdę był Twój biologiczny ojciec ? Skąd ta pewność, że nie był podobny do Niall'a ? Zresztą... Co ty za bzdury wygadujesz ? Przecież Niall Cię kocha tak samo jak Liam'a. Czy ty na prawdę tego nie dostrzegasz ?
-Nie bardzo...
-Kolacja ! - krzyknęła Emily przerywając na szczęście naszą bezsensowną wymianę zdań. Podniosłem się szybko z miejsca zostawiając Harry'ego z ukrytą twarzą w dłoniach. Zraniłem już kolejną osobę w swoim życiu. Cholernie tego nie chciałem. Ale widocznie do tego byłem stworzony. Wychodziło mi to perfekcyjnie.

♦♦♦

 Cały dalszy wieczór przyglądałem się ukradkiem Victorii. Przynajmniej dopóki nie złapała mnie na gorącym uczynku. Po kolacji czym prędzej czmychnąłem do góry i zostawiwszy torbę koło łóżka w pokoju Bill'a, poszedłem schodkami w górę do pokoju Victorii. Tylko jej sypialnia znajdowała się na poddaszu. Zapukałem delikatnie, a gdy usłyszałem formę grzecznościową, otworzyłem drzwi.
-Poczekaj chwilkę tylko wysuszę włosy ! - usłyszałem krzyk dziewczyny z łazienki.
-Poczekam ! - odpowiedziałem i rozejrzałem się po jej pokoju. Niewiele się tu zmieniło od ostatniego czasu. Plakaty nadal oblepiały jedną ze ścian, na łóżku spoczywała kołdra z poszewką na której znajdował się zespół naszych rodziców... I to pianino, które stało w rogu pokoju. Duże, czerwone... W ulubionym kolorze mojego taty. Podszedłem bliżej i usiadłem przed klawiaturą. Rozejrzałem się dookoła. Słyszałem włączoną suszarkę w łazience, więc... Czemu nie ? Położyłem dłonie delikatnie na klawiszach i... W następnej sekundzie zacząłem grać dobrze znaną mi melodię piosenki "Moments". Znów poczułem, że nic wokół nie istnieje. Że gra oczyszcza mnie z całego mojego gniewu, z całej nienawiści. Byłem tylko ja i pianino. Muzyka, która doszczętnie mnie wypełniała. W głowie słyszałem słowa owej piosenki. Były wprost idealne do tego co czułem, gdy myślałem o moim ojcu. A raczej, były one idealnymi wspomnieniami jakie chciałbym mieć.
 Nagle poczułem, że ktoś dołączył się do mojej gry. Spojrzałem w bok i ujrzałem Victorię. Grałem dalej z zamkniętymi oczami, by po chwili móc usłyszeć głos mojej przyjaciółki, który pieścił moje uszy. Mógłbym jej słuchać tak przez wieki, lecz niestety piosenka dobiegła końca. Otworzyłem powoli oczy i odetchnąłem głęboko.
-To było na prawdę piękne. Nie znałam Cię od tej strony. - powiedziała szeptem, a ja choć na nią nie patrzyłem, czułem jak przeszywa mnie wzrokiem. Przy niej chciałem się zmieniać. Lecz... nie umiałem.
-Jak twój chłopak ? - zapytałem podnosząc się z miejsca. - Jak on miał ? Ihan ? Igan ?
-Ian. - sprostowała i pokręciła głową. - Czemu ty go tak nie cierpisz Louis ? - zapytała, a ja zorientowałem się, że nie wspominał jej nic o wczorajszej bójce, bo przecież zapytałaby o nią...
-Bo mi się on nie podoba. Działa mi na nerwy i tyle... Zresztą... Ja nie wiem jak ty w ogóle możesz z nim być. Przecież to taki cham ! Co ty w nim widzisz ?
 Zapadła chwila milczenia. Oczy dziewczyny zaszkliły się. Wiedziałem, że przegiąłem. Zresztą... jak zwykle.
-Vicki ja...
-Jeśli tak bardzo go nie lubisz to możesz skakać z radości, bo się pokłóciliśmy...
Zatkało mnie. Widać było, że to nie zwykła kłótnia... Przecież chyba nie płakałaby z tego powodu. Co się mogło stać ? A może to przeze mnie ? Może nie byłem pierwszą osobą, która nie przepadała za Ian'em ?
-Nie o to mi chodzi... Słuchaj...
-... Nie, ja nie chce niczego słuchać. Już się dość nagadałeś... A teraz wyjdź. - wskazała na drzwi lecz ja stałem w osłupieniu. Nie miałem pojęcia, że ta rozmowa tak się skończy. Że ten wieczór się tak zakończy... - No wyjdź nie słyszysz ! - podniosła głos, a ja nie chcąc jej dłużej zamęczać, opuściłem pokój, zamykając za sobą drzwi. Po chwili usłyszałem szloch dziewczyny...


_____________________________________________
 Dziękuję Wam kochane za wszystkie miłe słowa skierowane do mnie ! Za wszystkie komentarze oraz ponad 1300 wyświetleń ! No i głosowanie w ankiecie.. Ach... Jeśli serio czyta tego bloga te 61 osób to jestem w szoku o.O ! Dziękuję bardzo !
 Nie będę oczywiście narzekała, jeśli będzie duużo komentarzy :D Także poproszę o komentarze i cierpliwość, ponieważ nie wrzucam często tych rozdziałów :)
 I jeszcze jedna sprawa. Na prawdę proszę was, nie zamieszczajcie swoich linków, żeby się rozpromować ok ? Bądźmy trochę fair, bo każdy umie napisać "Super, zapraszam do mnie". No... miłe to to nie jest. Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie :)
Kocham
black.character